Ο δάσκαλος Πάρις Βασιλικός αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για το Ελληνικό Kick Boxing. Έχει βιώσει την πορεία του αθλήματος μας κυριολεκτικά από το μηδέν και έχει αγωνιστεί σε κορυφαίες διοργανώσεις με πρωταθλητές όπως τον Jérôme Le Banner και τον Ernesto Hoost. Είναι μεγάλη μας χαρά που μίλησε στην ομάδα μας για την ζωή του, την πορεία του αλλα και για τον πρωταθλητισμό στα χρόνια που το Kick Boxing δεν είχε καθιερωθεί στην Ελλάδα.

Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σας με τις πολεμικές τέχνες;

Σε ηλικία 10 ετών, αφού ο πατέρας μου είχε καιρό που έκανε Okinawa Karate στον αείμνηστο Σίμο Ζαχόπουλο, με παρότρυνε να ασχοληθώ και εγώ με το άθλημα αυτό.

Μπορείτε να θυμηθείτε πως νιώσατε την πρώτη φορά που ήρθατε σε επαφή με τις πολεμικές τέχνες, στην ηλικία των 10 ετών;

Θα πω ψέματα αν πω πως θυμάμαι το 1977 πως ένιωσα, ένα είναι σίγουρο πάντως πως ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με την νέα μου ενασχόληση, τα κατάφερνα μια χαρά και φρόντιζα να μην χάνω ποτέ προπόνηση!

Ο δεκάχρονος Πάρις όταν ξεκίνησε, θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα αποτελέσει ένα τεράστιο κεφάλαιο για το Ελληνικό Kick Boxing;

Φυσικά σε καμία περίπτωση… μάλιστα τότε το Kick Boxing δεν είχε έρθει καν στην Ελλάδα!

Ο άνθρωπος που το έφερε εδώ ήταν ο Ελληνοκαναδός Κώστας Λιακόπουλος, το 1981 και η πρώτη πόλη που επισκέφτηκε για να μας δείξει την πλήρη επαφή (πυγμαχικα γάντια στα χέρια και safe παπούτσια για τις κλωτσιές) φυσικά ήμουν εκεί και έτσι έχω ζήσει όλη την εξέλιξη του αθλήματος μέχρι την σημερινή του μορφή!

Πότε και πως αποφασίσατε ότι θέλετε να αφιερώσετε όλη σας τη ζωή στο Kick Boxing;

Δεν ήταν θέμα απόφασης… έγινε πολύ γρήγορα κομμάτι της ζωής μου και της καθημερινότητας μου η προπόνηση. Από τα παιδικά μου χρόνια έως τα 37 μου που “κρέμασα τα γάντια μου” όπως χαρακτηρίζουν το τέλος… έλειψα από προπονήσεις όταν ήμουν στον στρατό ή όταν έκανα διάφορα χειρουργεία. Πάντα η κάθε μου μέρα ήταν σχολείο και προπόνηση και μετά το στρατό δουλειά και προπόνηση.

“Εξάλλου το άθλημα μέχρι την εφηβεία μου δεν υπήρχε στην Ελλάδα, δεν υπήρχαν άλλοι αθλητές πριν να έχουν κάνει αγώνες και να συμμετέχουν σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα έτσι ώστε να βάλω σκοπό να τους μοιάσω…ήμουν από τους λίγους τυχερούς που πρώτοι γνώρισαν αυτές τις διοργανώσεις και ίσως ο μόνος της εποχής μου που τις γευτηκα μέχρι τέλους (η συμμετοχή μου στο K-1)!!!”

Όταν σας έγινε για πρώτη φορά πρόταση να ταξιδέψετε στην άλλη άκρη της Γης για να μπείτε σε ένα από τα μεγαλύτερα ring του Kick Boxing και να αγωνιστείτε, πως νιώσατε; Ποιες ήταν οι σκέψεις σας;

Η πρώτη φορά που μου έγινε πρόταση να περάσω τον Ατλαντικό για αγώνα ήταν στις αρχές του 2000. Μάλιστα την ώρα που επάνω στο ρινγκ στην Ολλανδία ανακοινώνουν πως είμαι νικητής ενός ευρωπαϊκού τουρνουά, την ίδια στιγμή μου λένε ότι ο επόμενος αγώνας θα είναι με τον Jerome Le Banner στο Λας Βέγκας! (Δεν με άφησαν να χαρώ την νίκη μου… χαχαχα). Ήταν ένας αθλητής με μεγάλη ήδη εμπειρία σε αγώνες Κ1 στην Ιαπωνία και 20 κιλά βαρύτερος μου. Ήξερα πως η νίκη μου θα είχε ελάχιστες πιθανότητες… αλλά εγώ έπρεπε να κάνω το καλύτερο που μπορούσα, αυτό θα μου έφτανε. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με το ότι με επέλεξαν να αγωνιστώ στο Λας Βέγκας στο ονειρικό MGM που είχε αγωνιστεί πριν 6 μήνες ο Τάισον και μάλιστα με έναν από τους top αθλητές του Κ1… τι πρόκληση… μεγάλη δικαίωση για τις θυσίες τόσων χρόνων, με τόσο ιδρώτα και αίμα και όλα αυτά χωρίς να έχω δίπλα μου χορηγούς, φυσικοθεραπευτές, προπονητές φυσικής κατάστασης και ενδυνάμωσης και το κυριότερο χωρίς άπλετο χρόνο για προπόνηση!!!

k1-world-champion

Δεδομένου ότι ήσασταν ο πρώτος Έλληνας που έπαιξε σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις και άνοιξε το δρόμο για τις επόμενες γενιές, νιώθατε ξεχωριστά και ιδιαίτερα από τότε; Ή μετέπειτα συνειδητοποιήσατε τη σημαντικότητα των επιτευγμάτων σας;

Σίγουρα την εποχή που πραγματικά ” ζούσα το όνειρο” ένιωθα πως είμαι ένας καλός αθλητής και ξεχωριστός στο άθλημα μου μιας και ήμουν ο πρώτος Έλληνας που έβαλα την Ελλάδα στο χάρτη του Ευρωπαϊκού και παγκόσμιο χάρτη του Kick Boxing (και χωρίς τα social media).Ένιωθα περίφημος, όχι ξεχωριστός…

“Το πόσο έπαιξα ρόλο στην ενασχόληση πολλών με το άθλημα μας αλλά και γενικά την επιρροή μου σε πολλούς αθλητές του χώρου το ένιωσα μετά το τέλος της καριέρας μου όταν βρισκόμουν σε διάφορους αγώνες η σεμινάρια. Έχω 19 χρόνια που έπαιξα τελευταία φορά και ακόμα εισπράττω σεβασμό και αναγνώριση από τον χώρο. Είμαι ευγνώμων!”

Είστε ένας αθλητής που έχει μείνει στην ιστορία για την ψυχή και την ανδρεία που επιδεικνύατε μέσα στο ring. Ποσό σημαντικό θεωρείτε, πέρα από το ταλέντο, να έχει ψυχή ένας αθλητής;

Είναι απόλυτα σίγουρο πως σε οποιαδήποτε άθλημα η ψυχή του αθλητή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, πολύ περισσότερο σε αθλήματα επαφής, πόσο μάλλον σε μαχητικά! Στο δικό μας άθλημα πιστεύω πως η ψυχή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Δυστυχώς όμως με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις την ψυχή είτε την έχει ο αθλητής είτε όχι. Σπάνια ένας αθλητής εκεί που δεν το έχει με την “επαφή”, τις μπουνιές, τα χτυπήματα, μετά από καιρό γίνεται σκληρός και μαχητής… Αυτό ισχύει για αθλητές που ακολουθούν τον πρωταθλητισμό.

Πως ερμηνεύετε εσείς την «ψυχή στον αγώνα»;

Για μένα όσο σημαντική είναι η ψυχή στον αγώνα είναι και το μυαλό! Κανένα από τα δύο μόνο του δεν αρκεί. Με το δικό μου σκεπτικό σε έναν αγώνα είναι προτιμότερο να προσπαθήσω να δεχτώ όσο λιγότερα χτυπήματα γίνεται και με λίγα παραπάνω να υπερισχύω… και όχι να μπω στον αγώνα να δεχτώ 30 μπουνιές και να δώσω 31 για να κερδίσω!!!

Ψυχή είναι, από προσωπική εμπειρία, όταν σε δύο αγώνες μου που τους διεκδικούσα με πολλές πιθανότητες, από τους πρώτους γύρους, ξαφνικά δεν μπορώ να κλωτσήσω… την μια από αιμάτωμα κάπου στον προσαγωγό και την άλλη παθαίνω ολική ρήξη χιαστού.

Παρ’ όλα αυτά συνέχισα τους υπόλοιπους γύρους μόνο με πυγμαχία με σθένος και πείσμα και νίκησα και τους δύο αγώνες. Κατάλαβα ότι μπορούσα να τους διεκδικήσω και ήθελα να εξαντλήσω τα περιθώρια.

Ψυχή θέλει όταν σε καλούν 10 μέρες πριν τον αγώνα να παίξεις 12 γύρους με παγκόσμιο πρωταθλητή (να αντικαταστήσεις τον έτερο του ζευγαριού που τραυματίστηκε) ενώ είσαι off season, και ενώ στον 7ο γύρο λες δεν αντέχω άλλο, βγάζεις άλλους 5 και διεκδικείς στα ίσια το παιχνίδι!

“Με λίγα λόγια ψυχή είναι όταν σε εγκαταλείπουν οι σωματικές και μυϊκές σου δυνάμεις και με την βοήθεια του μυαλού και τις καρδιάς συνεχίζεις τον αγώνα!!! Αντιθέτως μετά από ένα βαρύ knock down που ζαλίζεσαι και νιώθεις ότι η σκέψη σου δεν είναι καθαρή, και ο αντίπαλος ακμαίος τότε το “παίζω” μέχρι τελικής πτώσης… είναι χαζομάρα και αυτοκτονία δεν είναι “ψυχή”. Υπάρχει ζωή και μετά τα 35-38 μας χρόνια που θα τελειώσει η αγωνιστική μας καριέρα!”

Στο Μιλένιουμ, στην αλλαγή του χρόνου, βρεθήκατε στα προημιτελικά του Κ-1 World Grand Prix 2000 στη Nagoya της Ιαπωνίας και σταθήκατε απέναντι στον θρυλικό Ernesto Hoost. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τον αγώνα σας αυτόν;

Τον Ernesto τον γνώρισα το 1998 που είχε έρθει για σεμινάριο στην Χαλκιδική. Μάλιστα με ρώτησε αν είχα παίξει στο K1, εγώ είχα γελάσει βέβαια αφού το θεωρούσα απίθανο… Να που μετά δύο χρόνια βρέθηκα στην διοργάνωση που ονειρευόταν κάθε kick boxer στον πλανήτη! Και δεν με είχαν επιλέξει να πάω, πήρα το εισιτήριο κερδίζοντας το ευρωπαϊκό Κ-1 στην Μπολόνια πριν 2 μήνες. Δεν ήταν η ονειρική διοργάνωση μόνο, μοιράζομαι το ρινγκ με το καλύτερο heavy weight του κόσμου! Νιώθω και είμαι outsider του παιχνιδιού οπότε το άγχος πάει περίπατο. Παίζω ένα πολύ καλό παιχνίδι, τον μπερδεύω και λίγο με την πυγμαχική μου κίνηση και φτάνω στα 30″ πριν το τέλος του αγώνα και ενώ οι κριτές μιλούσαν για έξτρα γύρο (κολακευτικό πολύ αποτέλεσμα) ένα καλό δεξί του Ολλανδού τελείωσε το παιχνίδι.

Αυτό όμως δεν έσβησε το όνειρο που έζησα!!!

Τη στιγμή που πάτησα το ρινγκ στο Κ-1 την αποτύπωσα στο αριστερό μου μπράτσο. Ήταν κάτι ξεχωριστό.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίζατε τις περιόδους της προετοιμασίας σας;

Συνήθως έκανα 3-4 φορές προπόνηση την εβδομάδα αφού καθημερινά ήμουν στις 7.30 στην δουλειά μέχρι τις 15.30 και 3 μέρες την εβδομάδα μετά την δουλειά αμέσως στο γυμναστήριο μέχρι το βράδυ. Όποτε όταν σε κάθε πρωινό ξύπνημα ένιωθα να πονάει όλο το κορμί, μάλλον δεν ήταν αρκετή η ξεκούραση… σπάνια έβρισκα sparring partner, συνήθως έκανα sparring με μαθητές μου και με τον Καραΐτη που έπαιζε τον ρόλο του προπονητή μου. Επειδή μετά τα 32 μου χρόνια μπήκα στο Κ-1 και γενικά σε μεγάλα παιχνίδια, ο ρυθμός της ζωής μου δεν μου επέτρεπε να κάνω καθημερινές προπονήσεις με πρόγραμμα και προπονητή δίπλα μου ώστε να βελτιωθω τεχνικά, να δυναμώσω μυϊκά ώστε να ανταποκρίνωμαι στις απαιτήσεις της πραγματικής heavy weight κατηγορίας και των έμπειρων και δυνατών αθλητών που θα συναντούσα.

“Απλά αποκτούσα εμπειρίες σε κάθε αγώνα, αυτή ήταν η βελτίωση μου!
Έτσι τον Δεκέμβρη του 2003 στα 36 μου χρόνια, μου έγινε η πρόταση για δύο παγκόσμιους τίτλους της WAKO και KING OF THE RING. Εκεί πήρα την απόφαση πως αν κέρδιζα θα ήταν και ο τελευταίος μου αγώνας, αν έχανα θα ξανά έπαιζα. Ήμουν σε καλή κατάσταση και σχετικά αχτύπητος και θα μπορούσα 2-3 χρόνια ακόμα να παίξω αλλά οι συνθήκες του 1-1.5 μήνα της προετοιμασίας με τσακιζαν, αυτή ήταν η αιτία που σταμάτησα.”

paris-vasilikos-giwrgos-mallios

Τι πιστεύετε ότι θα είχε αλλάξει στην αθλητική σας πορεία εάν ήσασταν αθλητής του σήμερα, με ότι και αν αυτό συνεπάγεται; Ίσως με την ύπαρξη των Social Media το έργο σας να γινόταν πιο γρήγορα γνωστό;

Στην σημερινή εποχή το σημαντικότερο που έχει αλλάξει είναι οι γνώσεις πάνω στην προπόνηση, στις ασκήσεις ενδυνάμωσης, αντοχής, στην δύναμη, στην καλή αποκατάσταση μετά την προπόνηση…αυτά είναι πολύ σημαντικά για τον αθλητή. Σίγουρα θα ήμουν σε άλλο επίπεδο.

Τώρα η ύπαρξη των social media οκ θα σε κάνει εύκολα και γρήγορα ευρύτερα γνωστό (δεν είναι κάτι σπουδαίο αυτό…) πιθανότατα όμως να έφερνε χορηγούς που αυτό είναι αρκετά σημαντικό.

“Η αλήθεια όμως είναι πως αφού διέπρεψα στα “πέτρινα” χρόνια του Kick Boxing, εδώ και πολύ καιρό, σε κοινή αποδοχή με θεωρούν τον πρώτο Έλληνα, πρεσβευτή του αθλήματος που σήκωσα την ελληνική σημαία σε όλες τις άκρες της γης και έδωσα το ερέθισμα σε εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες αθλητές να ασχοληθούν με το άθλημα μας.

Κάποτε άνθρωποι που δεν γνωρίζω καν και όχι από τα μέρη μου, από Αθήνα, με αποκάλεσαν τον “Γκάλη” του Kick boxing.
Ένας άλλος πολύ γνωστός προπονητής από Αθήνα (δε θα πω όνομα) μου έστειλε μήνυμα : “Σε ευχαριστούμε πολύ που εξαιτίας σου σήμερα βγάζουμε τίμια χρήματα και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.”

 

Το ξέρω πως και οι δύο περιπτώσεις κρύβουν λίγο υπερβολή, αλλά για όλα αυτά δεν ξέρω αν θα άλλαζα τις εποχές της αθλητικής μου πορείας!

Όταν ήσασταν μικρός είχατε κάποιο πρότυπο που θαυμάζατε;

Τον Bruce Lee.

Όλο το δωμάτιο μου με αφίσες του!

Φοράτε ακόμη γάντια και κάνετε sparring; Όταν μπαίνετε στο ring της σχολής σας στην Καβάλα, τι αισθάνεστε;

Υπέροχα, άνετα σαν στο σαλόνι του σπιτιού μου!Όταν κάνω προπόνηση (όχι πολύ συχνά πια) θα χτυπήσω λίγο σάκο, θα κάνω λίγο αέρα αλλά sparring μπορώ να παίζω για μια ώρα!
Με τους μαθητές μου φυσικά όχι με πρωταθλητές…

Από όλους τους μεγάλους αγώνες Kick Boxing που έχετε στο βιογραφικό σας, ποια στιγμή σας πάνω στο ring σας έχει στιγματίσει;

Σίγουρα είναι πολλές… Σαν αγωνιστική βραδιά πάντως θα ξεχωρίσω το Κ-1 στην Μπολόνια, 3 αγώνες την ίδια βραδιά, 3 νίκες, η 1η στα σημεία, η 2η διακοπή με 3 knock down στον 1o γύρο και η 3η με θεαματικό knock out!!! Εκτός από το χρηματικό έπαθλο η νίκη σου έδινε και το εισιτήριο για το “όνειρο”… την Ιαπωνία!

Ποια είναι η συμβουλή που θα δίνατε σε ένα παιδί που ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες;

Ας αναφερθώ στο άθλημα μας, γιατί πολλά είναι αυτά που λέγονται πολεμικές τέχνες αλλά…
Να το κάνει για τον εαυτό του και όχι για να τους “άλλους” και πως δεν χρειάζεται να κάνει πρωταθλητισμό αρκεί να βιώνει όλο το φάσμα της προπόνησης (ενδυνάμωση, αέρας, τεχνικές , sparring, σάκο…).

Τα οφέλη είναι πολλά, και όχι μόνο τα σωματικά, αλλά ίσως περισσότερο τα πνευματικά και ψυχολογικά οφέλη που θα του είναι χρήσιμα σε όλη του την ζωή!!!